نشانی

خانه دوست کجاست در فلق بود که پرسید سوار.

 اسمان مکثی کرد.

رهگذر شاخه ی نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها ببخشید

و به انگشت نشان داد شپیداری و گفت:

نرسیده به درخت

کوچه باغی است که از خواب خدا سبز تر است

و در ان عشق به اندازه ی پر های صداقت ابی است.

می روی تا ته ان کوچه که از پشت بلوغ سر بدر می ارد

پس به سمت گل تنهایی می پیچی

دو قدم مانده به گل

پای فواره ی جاوید اساطیر زمین می مانی

و ترا ترسی شفاف فرا می گیرد .

در صمیمیت سیال فضا خشی خشی می شنوی:

کودکی می بینی رفته از کاج بلندی بالا

جوجه بردارد از لانه ی نور

و از او می پرسی خانه دوست کجاست

    هشت کتاب

 سهراب سپهری