ایام کودکی

از روزگار کودکی ام برایت می نویسم ای دوست...
ا پس سالها فاصله...
از زمانی که صدای خندانه مستانه کودکی مان سراشیبی های احساس را می پیمود و به در خانه ی دوست اشنای تمام نا اشنای بچگی ها میرسید...
دوستی نا دوست....دوستی تمام فاصله و بلندی...
می نویسم از روزگاری که وسعت نگاهمان به اندازهی تمام بزرگی های جهان هم اکنون است...
از روزگاری که فروریختن شیشه بلورین خانه همسایه / نابود کردن غرور الماسی ادم ها بود..
از روزگاری که نه چندان دور است..ولی قرنها فاصله است..
ایامی که قلم به دست گرفتنمان..مست غرور شدنمان و وجد بزرگ شدنمان بود..
ولی....بزرگی چیست؟؟
بزرگی همان کودکی است..نه کودکی نیست..یاد دل انگیز ایام کودکی است...
افسوس که ان ایام شیشه ای گذشت...................