شب سلیس است و یکدست و باز.

شمعدانی ها

و صدادارترین شاخه ی فصل ماه را می شنوند. 

پلکان جلو ساختمان

در فانوس به دست

و در اسراف نسیم 

گوش کن جاده صدا می زند از دور قدم های ترا

چشم تو زینت تاریکی نیست.

پلک ها را بتکان کفش به پاکن و بیا

و بیا تا جایی  که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد

و زمان روی کلوخی بنشیند با تو

و مزامیر شب اندام ترا مثل یک قطعه اواز به خود جذب کنند.

پارسایی است در انجا که ترا خواهد گفت:

بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه عشق تر است.